Αναζητώντας διέξοδο στα... Φρουτάκια!

Με αρκετό προβληματισμό και έντονη ανησυχία, βλέπουμε το τελευταίο διάστημα την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να προσπαθεί με κάθε τρόπο που μπορεί να σκεφτεί κανείς, να εισπράξει έσοδα για να τηρήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές. Στην προσπάθεια αυτή δεν δίστασε να παρέμβει και στο νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τα τυχερά παιχνίδια και τον τζόγο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η ελληνική κυβέρνηση προωθεί την εφαρμογή του ρυθμιστικού πλαισίου για λειτουργία των σημείων με τα “φρουτάκια” (VLT's) της ΟΠΑΠ ΑΕ. Η εν λόγω απόφαση 225/5 της 26ης Οκτωβρίου ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα στον ΟΠΑΠ να δημιουργήσει καζίνο σε όλη την χώρα χωρίς καμία προστασία των παικτών καθώς, σε αντίθεση με προηγούμενα σχέδια ρυθμιστικού πλαισίου δεν υπάρχουν όρια απόστασης μεταξύ των σημείων VLT ούτε όριο στο ύψος των ζημιών για κάθε παίκτη.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση παρέχει κάθε ευχέρεια στην ΟΠΑΠ ΑΕ να δημιουργήσει μικρά καζίνο σε όλη την ελληνική επικράτεια... 

Θα περίμενε κανείς πως στη παρούσα οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας, η κυβέρνηση να αφιερωνόταν στην πραγματικά πολύ δύσκολη προσπάθεια για ανάκαμψη και δημοσιονομική προσαρμογή, με όπλα στη φαρέτρα της τις μεταρρυθμίσεις που τόσο ανάγκη έχουν ο δημόσιος αλλά και ο ιδιωτικός τομέας, καθώς επίσης και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αντί αυτών, όμως, βλέπουμε πως αναλώνεται σε ένα ατέρμονο κυνήγι εσόδων εφαρμόζοντας διατάξεις που φανερώνουν μηδενική πολιτική στοχοθεσία από πλευράς κυβέρνησης. Δυστυχώς, η περίπτωση της διάταξης για τα τυχερά παιχνίδια έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από ανούσια νομοσχέδια τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτά τα οποία θα νοικοκυρέψουν το ελληνικό κράτος.

Πέρα από αυτά, όμως, εγείρονται και επιπλέον σοβαροί προβληματισμοί...

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ειδικά από τον Σεπτέμβρη του 2015 και έπειτα, είχε ως σημείο αναφοράς στις εξαγγελίες της, την πάταξη της διαπλοκής στο δημόσιο βίο για την οποία κατηγορούσε – και όχι άδικα – τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ωστόσο, ύστερα από όλα όσα έχουμε δει κατά την περίοδο της «αριστερής» διακυβέρνησης, με αποκορύφωμα μάλιστα το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες, κάθε άλλο παρά σε κατεύθυνση διαφάνειας κινείται. Η ευκολία λοιπόν με την οποία παρέχει στην ΟΠΑΠ ΑΕ τη δυνατότητα να λειτουργήσει τα VLT’s δημιουργεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα για τη φύση της σχέσης που διέπει την ελληνική κυβέρνηση με οικονομικά ισχυρούς παράγοντες του επιχειρηματικού κόσμου.

Τι γίνεται όμως με τη κοινωνία;

Αν αφήσει κανείς στην άκρη όλους τους προβληματισμούς του περί ανύπαρκτου πολιτικού σχεδίου και πιθανών «υπόγειων συναλλαγών», θα δει πως οι συνέπειες που θα έχει στην ελληνική κοινωνία η εφαρμογή εν λόγω ρυθμιστικού πλαισίου για τα τυχερά παιχνίδια θα είναι τρομακτικές. Πέρα από το γεγονός πως υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να αυξηθούν οι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από τα τυχερά παιχνίδια, οι μηδαμινοί περιορισμοί τους οποίους θέτει η κυβέρνηση στη χρήση των VLT’s θα οδηγήσουν με μαθηματική βεβαιότητα στην περαιτέρω οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού.

Υπάρχει άραγε πρόβλεψη για τέτοιου είδους ζητήματα από την Ευρώπη;

Από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης η αντίδραση στο ζήτημα αυτό ήταν άμεση και η αρμόδια Επίτροπος κάλεσε την ελληνική πλευρά να συμμορφωθεί με τις κοινοτικές διατάξεις που διασφαλίζουν σε κάποιο βαθμό τους ίδιους τους παίκτες. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επιστολή-παρέμβαση της Κομισιόν που ζητά να παγώσει άμεσα η εφαρμογή του εν λόγω ρυθμιστικού πλαισίου. Μία Κομισιόν που λειτουργεί άμεσα και εκθέτει την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της και την ασυνέπειά της στο ζήτημα της προστασίας των παικτών από τον τζόγο, και φέρεται ως η μοναδική περιοριστική δύναμη απέναντι στην ανικανότητα και την αυθαιρεσία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Εμείς από τη μεριά μας, θεωρούμε αναγκαία την εναρμόνιση του θεσμικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία των τυχερών παιχνιδιών με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές οδηγίες, προκειμένου να προστατεύεται κάθε πολίτης, αλλά και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός. Δε θεωρούμε ότι ο τζόγος και τα τυχερά παιχνίδια θα πρέπει να αποτελούν κύρια επιχειρηματική δραστηριότητα για το κράτος και τους πολίτες και άρα τασσόμαστε κάθετα απέναντι σε λογικές πλήρους απελευθέρωσης και φιλελευθεροποίησης του συγκεκριμένου χώρου. Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, κρίνουμε λοιπόν απαραίτητη την παρέμβαση του κράτους με ασφαλιστικές δικλείδες στο χώρο των τυχερών παιγνίων, προκειμένου να περιορίζονται οι επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο συνέπειες τους και να προστατεύονται οι πολίτες από τον εθισμό και την απώλεια περιουσίας. 

Είναι καιρός η ελληνική κυβέρνηση να πάψει να επιδίδεται σε ανούσια πολιτικά παιχνίδια που μόνο κακό μπορούν να κάνουν στην ελληνική κοινωνία. Ο δρόμος για την οικονομική ανάκαμψη δεν περνά μέσα από την πλήρη φιλελευθεροποίηση του τζόγου, αλλά μέσα από την εφαρμογή μιας σειράς από ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις που θα βάλουν επιτέλους το κράτος σε μια τροχιά ανάκαμψης.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Ηλεκτρονικά Ερωτηματολόγια Αξιολόγησης

Είναι αλήθεια πως η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στη χώρα μας, αν και καταφέρνει μέσα στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες να επιβιώνει και να παράγει σε ένα βαθμό αρκετά αξιόλογο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό, αντιμετωπίζει μεγάλο πλήθος παθογενειών, οι οποίες συνθέτουν τη δυσάρεστη εικόνα των ελληνικών Πανεπιστημίων. Παράλληλα, το απαρχαιωμένο θεσμικό και νομικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία τους τα κρατά δέσμια απέναντι σε οποιαδήποτε καινοτομία και αλλαγή. Το συνονθύλευμα των διατάξεων που διαμορφώνει τη λειτουργία αυτή συνοδεύεται από ένα θολό τοπίο αναφορικά με το τι ισχύει και τι όχι, ένα χαρακτηριστικό στοιχείο, δηλαδή, συνολικά του ελληνικού δημόσιου τομέα και του ελληνικού κράτους εν γένει.

Ένα σπουδαίο εργαλείο τόσο για τον εντοπισμό και τον πλήρη καθορισμό των παθογενειών των ελληνικών Πανεπιστημίων, όσο και για την σταδιακή εξάλειψη τους, αποτελεί ο θεσμός της Αξιολόγησης. Η σωστή οριοθέτηση του θεσμού, η οποία θα επιτρέπει τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων ομάδων στη διαδικασία της αξιολόγησης, είναι ικανή να εξάγει αντικειμενικά πορίσματα και να δώσει μία κατεύθυνση εκσυγχρονισμού.

Πως, άλλωστε, μπορούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα των Πανεπιστημίων μας δίχως να τα αξιολογούμε;

Δυστυχώς, όμως, οι μηχανισμοί αξιολόγησης, τόσο σε επίπεδο δημοσίου, όσο και σε επίπεδο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στερείται θεσμικής ολοκλήρωσης οδηγώντας ουσιαστικά σε μία κατάσταση στασιμότητας και όχι συνεχούς βελτίωσης και εγρήγορσης.

Μπορεί να υπάρξει, όμως, άραγε ένας τέτοιος μηχανισμός;

Πληθώρα οργανισμών αλλά και Πανεπιστημίων του εξωτερικού, εν έτη 2016, αξιοποιούν το εργαλείο της αξιολόγησης επιδιώκοντας τη βελτιστοποίηση της λειτουργίας τους. Αν και «ταμπού» για κάποιους σε ακαδημαϊκό επίπεδο, θεωρούμε πως ο θεσμός της αξιολόγησης είναι αυτός ο οποίος θα χαράξει το δρόμο προς τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού πανεπιστημίου και τη πλήρη επίλυση πάσης φύσεως ζητημάτων, από οργανωτικής έως οικονομικής άποψης. Οραματιζόμαστε έναν θεσμό με πολυεπίπεδη εφαρμογή, καθολικό και αντικειμενικό, τόσο από εμάς τους φοιτητές όσο και από ανεξάρτητες, έγκριτες και αναγνωρισμένες αρχές. Στην κατεύθυνση της εξόδου από το τέλμα που έχει περιέλθει το ελληνικό πανεπιστήμιο, η εφαρμογή της αξιολόγησης φαντάζει ως η μοναδική και η πλέον ιδανική λύση.

Λόγω της απουσίας, λοιπόν, του θεσμικού πλαισίου στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, το εκάστοτε πανεπιστημιακό ίδρυμα, ανάλογα με τη βούληση της διοίκησης του, προσπαθεί να δημιουργήσει και να εφαρμόσει μικρότερης έκτασης συστήματα εσωτερικής αξιολόγησης. Αυτά βοηθούν, έστω και άτυπα, στην αυτοβελτίωση των δομών και του διδακτικού έργου των πανεπιστημίων.

Έτσι και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχείο επιχειρείται η παγίωση ενός συστήματος αξιολόγησης βασισμένο σε ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια που απευθύνονται στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ηλεκτρονική έρευνα ικανοποίησης χρηστών της Βιβλιοθήκης κατά το προηγούμενο διάστημα αλλά και τα ερωτηματολόγια αξιολόγησης μαθημάτων που συμπληρώνονται ηλεκτρονικά από τη φοιτητική κοινότητα προς το τέλος του εκάστοτε εξαμήνου. Τα πορίσματα που μπορούν να προκύψουν διαμορφώνουν μία εικόνα, τόσο στους καθηγητές, όσο και στις διοικήσεις των σχολών, προκειμένου να προχωρήσουν στην εξάλειψη πιθανών προβλημάτων και παθογενειών. Ωστόσο, παρατηρείται η μικρή συμμετοχή των φοιτητών στη διαδικασία συμπλήρωσης των ερωτηματολογίων, γεγονός που καθιστά την διαδικασία αξιολόγησης αναποτελεσματική και δεν οδηγεί στην αυτοβελτίωση του Πολυτεχνείου.

Προσφάτως ξεκίνησε η διαδικασία αξιολόγησης των μαθημάτων των χειμερινών εξαμήνων και των αντίστοιχων διδασκόντων μέσω των ηλεκτρονικών ερωτηματολογίων, που αποστέλλονται στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο, με χρονικό περιθώριο έως και τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου. Είναι ανάγκη να αντιληφθούμε όλοι τη σπουδαιότητα τη αξιολόγησης και να συμμετέχουμε σε αυτή, με πρώτο βήμα τη συμπλήρωση τους.

Με τον τρόπο αυτό, συνιστάται η βάση για την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων που είτε προϋπάρχουν, είτε δημιουργούνται κατά την εκπαιδευτική διαδικασία, με μοναδικό σκοπό την βελτίωση της καθημερινότητας των φοιτητών αλλά και φυσικά την αναβάθμιση του παρεχόμενου σε αυτούς επιπέδου σπουδών.

Μακριά από «ταμπού» και μικροπολιτικά παιχνίδια... για ένα Πανεπιστήμιο που μας αξίζει!

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Φιντέλ Κάστρο: Το τέλος μίας εποχής

Ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο σε ηλικία 90 ετών σηματοδοτεί και επίσημα μια εποχή όπου ελάχιστα είναι τα σημεία αναφοράς που έμειναν να θυμίζουν πλέον το σκληρό ψυχροπολεμικό κλίμα του β΄μισού του 20ου αιώνα. Ο Φιντέλ Κάστρο, γεννημένος το 1926 στην νοτιοανατολική Κούβα από εύπορη οικογένεια, αποφοίτησε από τη Νομική σχολή της Αβάνας και χαρακτηρίστηκε ως «ο δικηγόρος των φτωχών» διότι από αυτούς δεν δεχόταν αμοιβή. Το 1959 και μετά από πολύμηνους αγώνες που στοίχισαν τη ζωή πολλών Κουβανών, ο Κάστρο καταφέρνει να ανατρέψει το καθοδηγούμενο από τις ΗΠΑ καθεστώς του Μπατίστα και να εγκαθιδρύσει στην Κούβα ένα κράτος «καθαρά σοσιαλιστικού χαρακτήρα». Οι απόπειρες δολοφονίας εναντίον του από τη CIA είναι πάνω από 500, γεγονός το οποίο σε συνδυασμό με τα φιλολαϊκά μέτρα στην Υγεία και την Παιδεία τον κάνουν εξαιρετικά δημοφιλή στους Κουβανούς. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως οι Κουβανοί παρουσιάζουν τα χαμηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι το κομμουνιστικό καθεστώς Κάστρο δεν απέφυγε φυλακίσεις αντιφρονούντων και ομοφυλόφιλων. Επιπλέον, η οποιαδήποτε δραστηριότητα της αντιπολίτευσης εντός της Κούβας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και ως επί το πλείστον παράνομη.Παρόλο που το κουβανικό σύνταγμα αναφέρεται στην ελευθερία του λόγου, τα δικαιώματα αυτά περιορίζονται από το Άρθρο 62, σύμφωνα με το οποίο «Κανένα από τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται για τους πολίτες δεν μπορεί να ασκηθεί εις βάρος... της ύπαρξης και των στόχων του σοσιαλιστικού κράτους, ή εις βάρος της απόφασης του κουβανικού λαού για οικοδόμηση σοσιαλισμού και κομμουνισμού».

Η απομόνωση που δέχθηκε η χώρα από τη διεθνή κοινότητα δεν είχε άμεσο αντίκτυπο μέχρι τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1991, όμως από εκεί και έπειτα ο Κάστρο αναγκάστηκε να προχωρήσει στη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας της Κούβας ώστε να μετριάσει το τεράστιο πλήγμα το οποίο είχε δεχθεί. Από το 2006 άρχισε να απομακρύνεται από το προσκήνιο, μεταβιβάζοντας εξουσίες στον αδερφό του Ραούλ και επίσημα το 2008. Από τότε ξεκίνησαν να βελτιώνονται σιγά σιγά και οι σχέσεις με τις ΗΠΑ, με αποκορύφωμα την επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα στο νησί πριν λίγους μήνες.

Ο Φιντέλ, όπως έχει μείνει στις συνειδήσεις των Κουβανών και όχι μόνο, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του 20^ου αιώνα, διότι κατάφερε παρά τις αντιξοότητες να προβάλλει αντίσταση και μάλιστα με επιτυχία στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Επιπρόσθετα, κατάφερε να διαμορφώσει μία σοσιαλιστική προοπτική, ανεξάρτητα από πόσο το αντιλαμβανόταν αυτό ακόμα και η ίδια η επαναστατική κυβέρνηση, που οδήγησε στην ανοικοδόμηση της χώρας με εγκαθίδρυση δωρεάν υγείας και παιδείας. Από την άλλη, όμως, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως μιλάμε για έναν ηγέτη αυταρχικό, ο οποίος άσκησε διώξεις κατά πολιτικών του αντιπάλων και το σημαντικότερο: δεν προχώρησε ποτέ στη διενέργεια ελεύθερων εκλογών, που αποτελούν το θεμελιώδη λίθο του δημοκρατικού πολιτεύματος για το οποίο καθημερινά αγωνιζόμαστε. Παρόλα αυτά, όμως, ο «Comandante» σίγουρα θα αποτελέσει αντικείμενο μελέτης από τους ιστορικούς του μέλλοντος, όπως άλλωστε κάθε πολιτική φυσιογνωμία τέτοιου βεληνεκούς…

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Το όργανο της Κοσμητείας και... στο βάθος Συνδιοίκηση

Το τελευταίο ολοκληρωμένο νομοσχέδιο που κατατέθηκε και αφορούσε συνολικά την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και το οποίο εν πολλοίς καθορίζει το θεσμικό και νομικό πλαίσιο γύρω από το οποίο λειτουργούν τα Πανεπιστήμια σήμερα δεν είναι άλλο από το νομοθέτημα του 2011, τον Νόμο Πλαίσιο της τότε Υπουργού Παιδείας Α.Διαμαντοπούλου. Η κατάσταση που επικρατούσε στα Ιδρύματα όλης της χώρας το φθινόπωρο του 2011 και η αναταραχή, κοινωνική και ακαδημαϊκή, που προκλήθηκε ήταν αποτέλεσμα των ριζικών αλλαγών που προέβλεπε το εν λόγω νομοσχέδιο, όπως τον παραγκωνισμό των φοιτητών από τη διοίκηση των Ιδρυμάτων, τον ορισμό ανωτάτου χρονικού ορίου στις φοιτητικές παροχές, την εισαγωγή των Συμβουλίων Διοίκησης, ενός νέου οργάνου διοίκησης των Ιδρυμάτων, αλλά και την αναδιάρθρωση του χάρτη των Ιδρυμάτων ανά την Ελλάδα. Απάντηση στις αλλαγές αυτές δόθηκε από τους φοιτητές μέσω πολύμηνων καταλήψεων που απέρρεαν έντονα το αίσθημα του στείρου αρνητισμού και της οπισθοδρόμησης που υιοθετούν συγκεκριμένες μερίδες του φοιτητικού κινήματος και που κατάφεραν να το μεταδώσουν στο σύνολο του, εις βάρος μίας γόνιμης κριτικής και μίας διαδικασίας διαλόγου. Αποτέλεσμα του κινηματικού εκείνου σχεδιασμού, των κλειστών σχολών χωρίς αντίκρισμα δηλαδή, παράλληλα με την απουσία οποιασδήποτε πρότασης σχετικά με το πώς οραματίζονται οι φοιτητές το σύγχρονο Πανεπιστήμιο ήταν να ψηφιστεί με τεράστια πλειοψηφία και να περάσει ο νόμος όπως ακριβώς προέβλεπε η αρχική του μορφή και σταδιακά να εφαρμόζεται. Σήμερα, πολλαπλά σημεία του Νόμου έχουν πλέον εφαρμοστεί διαμορφώνοντας το θεσμικό πλαίσιο των Ιδρυμάτων της χώρας, με τις αντιδράσεις να σβήνουν σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, ταχθήκαμε από την πρώτη στιγμή απέναντι στον κινηματικό αυτό σχεδιασμό, τονίζοντας πως οι καταλήψεις, πέρα από προβλήματα που μπορούσαν να δημιουργήσουν στους φοιτητές, οι οποίοι κάποια στιγμή αντέδρασαν δημιουργώντας σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, δε θα επέφεραν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα δια της απουσίας συγκροτημένων προτάσεων επί του Νομοσχεδίου. Κρινόταν τότε αδήριτη η ανάγκη να ακουστούν οι φοιτητές, οι προτάσεις, οι θέσεις και τα οράματα τους για το Πανεπιστήμιο, ωστόσο, στον εγκλωβισμό των συνεχόμενων καταλήψεων αυτό δεν κατέστη ποτέ δυνατό. Από τη μεριά μας καταθέσαμε τότε την ολοκληρωμένη πρόταση μας για τη συνολική λειτουργία των Ιδρυμάτων, αναγνωρίζοντας τα μελανά σημεία που περιείχε ο Νόμος, δίνοντας λύσεις και αντιπροτάσεις επί του συνόλου του Νομοσχεδίου. Άλλωστε, θεωρούμε πως κάθε νομικό πλαίσιο πρέπει να κρίνεται αναλυτικά επί των άρθρων του, ιδιαίτερα όσον αφορά στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, και όχι να απορρίπτεται συνολικά με μία πρώτη ανάγνωση του. Είναι γεγονός, ακόμα και σήμερα, ότι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει ανάγκη από ένα νομοσχέδιο που θα δώσει λύση στην πληθώρα παθογενειών που αυτό αντιμετωπίζει.

Αν κάτι είναι σίγουρο, πέντε χρόνια μετά, είναι ότι τα μέσα πάλης που χρησιμοποιήθηκαν τότε απέτυχαν να εμποδίσουν την ψήφιση του Νόμου με αποτέλεσμα, τελικά, να επιχειρείται η σταδιακή του εφαρμογή. Εφόσον, λοιπόν, ο Νόμος Διαμαντοπούλου έχει αρχίσει ήδη να τίθεται σε ισχύ, εμφανίζονται και γίνονται αντιληπτά τα μελανά του σημεία, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στη Συνδιοίκηση του Πανεπιστημίου. Πλέον, οι φοιτητές έχουν χάσει το δικαίωμα συμμετοχής τους στα όργανα λήψης αποφάσεων, όντας πλέον αρκετά συνηθισμένο να πραγματοποιούνται διαδικασίες της Συγκλήτου και των Τμημάτων χωρίς την παρουσία φοιτητών, γεγονός που διαμορφώνει, δυστυχώς, τη σημερινή πραγματικότητα. Η άλλοτε αυξημένη παρουσία στα εν λόγω όργανα, πλέον θεσμικά περιορίζεται στην ύπαρξη ενός φοιτητή από κάθε βαθμίδα (προπτυχιακός, μεταπτυχιακός, διδακτορικός) και σε μία συμβουλευτικού χαρακτήρα συμμετοχή αντίστοιχα, γεγονός που αποδοκιμάστηκε από το σύνολο των Φοιτητικών Συλλόγων λόγω της αναλογίας που προβλεπόταν. Έτσι με μόνους αρμόδιους τους καθηγητές στη λήψη αποφάσεων, ο φοιτητής  μένει αμέτοχος γύρω από τα ακαδημαϊκά ζητήματα που τον αφορούν με αποτέλεσμα τον κλονισμό της μεταξύ τους εμπιστοσύνης, γεγονός που εντείνεται και από πιθανές αυθαιρεσίες και σε μη ακαδημαϊκά ζητήματα.

Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, θεωρούμε απαραίτητη και αδιαπραγμάτευτη τη συμμετοχή του συνόλου των ομάδων που δραστηριοποιούνται εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας στα όργανα συνδιοίκησης, και ιδιαίτερα των φοιτητών, καθώς αποτελούν το πολυπληθέστερο και ζωτικότερο κομμάτι εντός του Ιδρύματος. Όσον αφορά στους φοιτητές, η συμμετοχή, φυσικά, θα υλοποιείται δια μέσου εκπροσώπων στο πλαίσιο του Φοιτητικού Συλλόγου. Συνεπώς, οι συγκεκριμένες αρμοδιότητες πρέπει να αναλαμβάνονται από άτομα ικανά να φέρουν το βάρος των πολιτικών ευθυνών που τους αναλογούν προασπιζόμενοι τη διαφάνεια, την εύρυθμη λειτουργία του Πανεπιστημίου και τα δικαιώματα του φοιτητή.

Πέραν, όμως, της Συγκλήτου και των Γενικών Συνελεύσεων Τμημάτων ανά τις σχολές, ένα ακόμα όργανο που προβλεπόταν από το Νόμο Διαμαντοπούλου, το οποίο όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη στο Ιδρυμά μας μέχρι σήμερα, είναι η Κοσμητεία. Το τελευταίο διάστημα, με πρωτοβουλία του Πρύτανη, ξεκίνησε μια διαδικασία δημιουργίας του εν λόγω οργάνου σε όλες τις σχολές του Πολυτεχνείου, μέσω της εκλογής των μελών που το απαρτίζουν. Πρόκειται για ένα όργανο που αποτελείται από τον Κοσμήτορα, τρείς καθηγητές και έναν φοιτητή, η θέση του οποίου έχει καθαρά γνωμοδοτικό χαρακτήρα. Η σύγκληση της Κοσμητείας γίνεται από το Κοσμήτορα και ο ρόλος της είναι η διαμόρφωση στρατηγικών κατευθύνσεων, η εισήγηση της θεματολογίας καθώς και η εκτέλεση των αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος. Επιπλέον, μέσω της λειτουργίας της, γίνεται ευκολότερη και ταχύτερη η επίλυση ορισμένων γραφειοκρατικών ζητημάτων που προκύπτουν στη καθημερινότητα της κάθε σχολής, καθώς διαθέτει μεγαλύτερη ευελιξία από τη Γενική Συνέλευση Τμήματος.

Στη βάση της φοιτητικής εκπροσώπησης στα όργανα των σχολών, λοιπόν, κρίνουμε ότι το συγκεκριμένο όργανο, εφόσον έχει ενεργό ρόλο, μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για την επιστροφή των φοιτητών στη συνδιοίκηση, εξασφαλίζοντας την δυνατότητα έκφρασής τους και ενισχύοντας τη διαφάνεια στη λειτουργία του. Ταυτόχρονα, για την αντιμετώπιση των προβλήματων στη καθημερινότητα των σχολών, κρίνεται απαραίτητη η συνεργασία και η συνεννόηση μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, η οποία προωθείται μέσω της εκπροσώπησης των φοιτητών στο όργανο της Κοσμητείας. Συνεπώς, πιστεύουμε ότι το όργανο αυτό, με την όποια δραστηριότητα, μπορεί να συνεισφέρει σε ένα βαθμό στην ομαλότερη λειτουργία των σχολών αλλά κατά κύριο λόγο πιστεύουμε πως μέσω του συγκεκριμένου οργάνου, η μερίδα των φοιτητών μπορεί να λαμβάνει μία συνολική εικόνα της διοίκησης της εκάστοτε σχολής, ενώ παράλληλα μπορεί να αποκτήσει ένα εισηγητικό και εποπτικό ρόλο.

Λαμβάνοντας υπόψιν το χαρακτήρα που δίνεται στην Κοσμητεία ως όργανο, αλλά και τις δυνατότητες που προσφέρονται στους φοιτητές, αναγνωρίζουμε την ανάγκη θεμελίωσής του σε μια ορθολογική βάση.Κρίνουμε, λοιπόν,  απαραίτητο να παρουσιάσουμε από πλευράς μας τις προϋποθέσεις εκείνες που θα διαμορφώσουν ένα υγιές πλαίσιο λειτουργίας και παρεμβατικότητας της Κοσμητείας στις διαδικασίες κάθε σχολής.

•          Αρχικά, πρέπει να γίνει σαφές πως μέσω του συγκεκριμένου οργάνου διευκολύνεται το έργο του Κοσμήτορα, καθώς ζητήματα κυρίως διαδικαστικού χαρακτήρα περνούν, πλέον, στη αρμοδιότητα της Κοσμητείας. Έτσι λοιπόν, ο Κοσμήτορας κάθε σχολής μπορεί να αφοσιωθεί στον συντονισμό των οργάνων της Γενικής Συνέλευσης και της Κοσμητείας, εντοπίζοντας παθογένειες όπου ο φόρτος εργασίας δεν του επέτρεπε.
•          Ακόμα, είναι σωστό να διευκρινιστεί πως οι αποφάσεις της Κοσμητείας θα πρέπει να υλοποιούν προηγούμενες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης ή να παρουσιάζονται ως εισηγήσεις στις επόμενες διαδικασίες της. Δηλαδή, η Κοσμητεία δε θα παίρνει αυθαίρετα αποφάσεις για θέματα της σχολής, αλλά είτε θα παρουσιάζει ένα αρχικό πλαίσιο συζήτησης, είτε θα υλοποιεί προηγούμενες αποφάσεις.
•          Επιπλέον, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο ορθός και διαφανής τρόπος λειτουργίας της Κοσμητείας, κρίνεται αναγκαίο τα συμπεράσματα των συζητήσεων εντός αυτής, που αργότερα θα αποτελέσουν εισηγήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών αλλά και η όποια υλοποίηση αποφάσεων της Συνέλευσης, να δημοσιεύονται προς ενημέρωση της ακαδημαϊκής κοινότητας. Με αυτό τον τρόπο και μέσω των διαδικασιών του οργάνου, θα παρέχονται όλες οι πληροφορίες, ώστε οποιοσδήποτε να μπορεί να αποκτήσει μια ουσιαστική εικόνα  για τα τεκτενόμενα κάθε σχολής.

Από αυτή τη διαδικασία βέβαια δεν μπορεί να απουσιάζει η σκοπιά των φοιτητών τόσο κατά την ιεράρχηση των ζητημάτων της Κοσμητείας, όσο και κατά τη διαδικασία συζήτησης και λήψης αποφάσεων. Κρίνεται απαραίτητη λοιπόν, η φυσική παρουσία των φοιτητών στο συγκεκριμένο όργανο ώστε να μπορούν να συμβάλλουν με τις απόψεις τους στη διαμόρφωση κατευθύνσεων αλλά και να εποπτεύουν συνολικά τη λειτουργία του οργάνου και της σχολής με στόχο τη βελτίωση της κάθε σχολής και του ελληνικού Πανεπιστημίου γενικότερα. Η παρουσία στην Κοσμητεία είναι για εμάς ένα πρώτο βήμα για την ουσιαστική επαφή των φοιτητών με τη διοίκηση της σχολής. Τα επόμενα βήματα προσβλέπουν στην ουσιαστική επαναφορά της Συνδιοίκησης με ευνοϊκότερους όρους για τους Φοιτητές, διεκδίκηση που αποτελεί και μία από τις διαχρονικές και πάγιες θέσεις μας.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ