Δικαίωμα στο Διαφορετικό

Ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα που μονοπωλεί τις τελευταίες ημέρες όχι μόνο την πολιτική επικαιρότητα, αλλά και το ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, είναι το νομοσχέδιο για το Σύμφωνο Συμβίωσης που κατατέθηκε από την κυβέρνηση και εν τέλει υπερψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο που αφορά μια σειρά από δικαιώματα τα οποία αναγνωρίζει το ελληνικό κράτος στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Πιο συγκεκριμένα, το Σύμφωνο παρέχει αρκετές διευκολύνσεις νομικού και φορολογικού χαρακτήρα στα ζευγάρια αυτά κινούμενο στη λογική που διέπει τη νομοθεσία που αφορά τους γάμους μεταξύ ετερόφυλων

Αναμφίβολα, το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί ένα  πρώτο βήμα όσον αφορά την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων στη χώρα μας, η οποία δυστυχώς δεν χαρακτηρίζεται από ένα αρκούντως κοινωνικά προοδευτικό νομοθετικό πλαίσιο, την ίδια ώρα που τέτοιες κινήσεις έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό εδώ και πολύ καιρό αποδεικνύοντας δυστυχώς για μία ακόμη φορά την οπισθοδρομικότητα της χώρας μας στα κοινωνικά ζητήματα.

Το νομοσχέδιο αυτό, όπως είναι εύκολα αντιληπτό προκάλεσε έντονες διαφωνίες στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας ενστερνίζεται συντηρητικές απόψεις κάτι που αποτυπώνεται ανάγλυφα και στο ελληνικό κοινοβούλιο όπου κύριοι εκφραστές των αναχρονιστικών αυτών απόψεων είναι κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, οι ΑΝΕΛ αλλά και μία μερίδα της ΝΔ. Τα κόμματα αυτά επέλεξαν ολότελα ή εν μέρει να καταψηφίσουν το Σύμφωνο Συμβίωσης ενώ  ακραίες φωνές και απόψεις που προέρχονταν από πλευράς ελληνικής Εκκλησίας ήρθαν να δυναμιτίσουν ακόμα περισσότερο το κλίμα. Καθημερινά τις τελευταίες ημέρες ολοένα και περισσότεροι μητροπολίτες, αλλά και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προβαίνουν σε κηρύγματα μίσους και εκτοξεύουν απειλές σε όσους βουλευτές είχαν πρόθεση να υπερψηφίσουν το νομοσχέδιο. Η στάση αυτή ξεκάθαρα αντιτίθεται στα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων που αφορούν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και προκαταβάλουν αρνητικά μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης εναντίον των ομοφυλόφιλων. Πέρα από αυτό όμως, είναι φανερό πως επιχειρείται μια προσπάθεια παρέμβασης της Εκκλησίας στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης ως συνέχεια και της αναταραχής που προκλήθηκε με το θέμα της διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία. Ως εκ τούτου κρίνουμε, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, πως είναι αναγκαίος ο πλήρης διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας, διότι η τελευταία θεωρούμε πως αφενός θα πρέπει να είναι αφοσιωμένη στα πνευματικά της καθήκοντα και να μην ασκεί πολιτική προς όφελος συγκεκριμένων πολιτικών χώρων και αφετέρου θα πρέπει να υπάρξει φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας για να εισέλθουν πόροι στα ταμεία του κράτους.

Γίνεται ολοφάνερο για μία ακόμη φορά δυστυχώς πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι εξ ολοκλήρου έτοιμη να δεχτεί αλλαγές, που στον υπόλοιπο κόσμο θεωρούνται αυτονόητες. Η εμμονή σε οπισθοδρομικές απόψεις ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού μας συνόλου υποδηλώνει ξεκάθαρα την έλλειψη Παιδείας του ελληνικού λαού, ενώ η άνοδος της ακροδεξιάς που πηγάζει σαφώς από το γεγονός αυτό καθιστά πιο αναγκαία από ποτέ την κοινωνική πρόοδο, η οποία θα επιτευχθεί μόνο με τη συνεισφορά όλων των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας μας.

Συνολικά, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, θεωρούμε πως το νομοσχέδιο αυτό στη μορφή που κατατέθηκε κινείται σε μια θετική κατεύθυνση, καθώς συμβάλλει, έστω και σε ένα μικρό βαθμό, στη σταδιακή απαγκίστρωση της ελληνικής κοινωνίας από στερεότυπα και προκαταλήψεις που στον υπόλοιπο κόσμο έχουν εξαφανιστεί. Όντας ανέκαθεν υπέρμαχοι της κοινωνικής προόδου και ελευθερίας, τονίζουμε πως θα σταθούμε από τη μεριά μας αρωγοί σε κάθε προσπάθεια από οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα στοχεύει προς την κατεύθυνση αυτή και θα συμβάλλει στον αγώνα για τη δημοκρατία στη χώρα μας

Απέναντι στη μισαλλοδοξία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που χαρακτηρίζει ένα σεβαστό μέρος του κοινωνικού μας συνόλου, θεωρούμε πως μόνο τέτοιες κινήσεις θα μπορέσουν να οδηγήσουν τη χώρα μας μακριά από το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Διάλογος εδώ και τώρα!

Στην καθημερινότητα των ελληνικών πανεπιστημίων αποτυπώνονται, αναμφίβολα, αναρίθμητα προβλήματα και παθογένειες, τα οποία πηγάζουν τόσο από την ελλιπή κρατική χρηματοδότηση, όσο και από την απουσία μηχανισμών αξιολόγησης στην κατεύθυνση της αποδοτικής τους λειτουργίας. Τα ίδια τα ιδρύματα αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις ανελαστικές τους ανάγκες, βάσει των προς ψήφιση προϋπολογισμών τους, δίχως να πρωτοπορούν στην εξεύρεση νέων πηγών χρηματοδότησης και με το απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο που διέπει την τριτοβάθμια εκπαίδευση συνολικά να περιορίζει την οικονομική τους δραστηριότητα. Παράλληλα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εκλείπουν, όπως άλλωστε και σε ολόκληρη την έκταση του δημόσιου τομέα, με αποτέλεσμα να μην γίνεται αντιληπτός ένας σημαντικός αριθμός παθογενειών, οι οποίες, συνεπώς, δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνο όταν διογκωθούν και αποτελέσουν σοβαρά προβλήματα για την ίδια τη βιωσιμότητα του πανεπιστημίου. Η απουσία, μάλιστα, της φοιτητικής κοινότητας από τα όργανα συνδιοίκησης δεν επιτρέπει την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ της πολυπληθέστερης ομάδας των πανεπιστημίων και των διοικούντων τους.

Αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητα των συγκεκριμένων παθογενειών, θεωρήσαμε αναγκαίο να προχωρήσουμε σε παράσταση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου στο Υπουργείο Παιδείας,θίγοντας τα εκτενώς και προτείνοντας παράλληλα ρεαλιστικές λύσεις. Δίχως να μένουμε στην κατάθεση μίας απλής πρότασης, αλλά και χωρίς να επιμένουμε με δήθεν επαναστατικές λογικές στο στείρο αρνητισμό, μέσα σε πλαίσια διαλόγου θέσαμε τα ζητήματα της υποχρηματοδότησης, της έλλειψης αξιολόγησης, της συνδιοίκησης αλλά και της επί πτυχίω εξεταστικής.

Όσον αφορά το ζήτημα της υποχρηματοδότησης των πανεπιστημίων, το μόνο που εκλάβαμε ως απάντηση ήταν η αποποίηση ευθυνών λόγο της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης που έχει επέλθει στο σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης και της απουσίας οποιασδήποτε πολιτικής βούλησης για την οικονομική αναζωογόνηση του νευραλγικού τομέα της Παιδείας. Φαίνεται για ακόμα μία φορά πως η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αντί ουσιαστικών προτάσεων και λύσεων, προτιμά να αναλώνεται σε μικροπολιτικά παιχνίδια, τα οποία και αποδοκιμάζονται από το σύνολο της κοινωνίας. Η μετάθεση ευθυνών σε προγενέστερες κυβερνήσεις ή και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς αποτελούν φθηνούς ελιγμούς την ώρα που ο τομέας της Παιδείας βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Μετά από τη συνομιλία μας με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου, αποκομίσαμε προφορικές διαβεβαιώσεις για τη διενέργεια επί πτυχίω εξεταστικών στο σύνολο των ιδρυμάτων. Ωστόσο, τόσο για το ζήτημα της εκ νέου θέσπισης της συνδιοίκησης, στην κατεύθυνση που η ίδια η ηγεσία του υπουργείου φαίνεται να κινείται, όσο και για τη θέσπιση μηχανισμών αξιολόγησης, προτίμησαν να αναλωθούν στη γνωστή τακτική των απαντήσεων δημιουργικής ασάφειας. Η μόνη ουσιώδης νύξη αφορούσε τον επικείμενο Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία, στον οποίο και παραπέμπονταν τα συγκεκριμένα ζητήματα.

Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, απαιτούμε τη διενέργεια ενός γόνιμου και ουσιαστικού διαλόγου στον οποίο θα συμμετέχουν όλες οι ομάδες και οι φορείς που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Παιδείας. Μία διαδικασία διαβούλευσης, κατά την οποία όλες οι θέσεις και προτάσεις θα ληφθούν υπόψιν, ώστε να προκύψει ένα κοινώς αποδεκτό νομικό πλαίσιο, το οποίο και θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Να μη βρεθούμε άλλη μία φορά αντιμέτωποι με έναν προσχηματικό διάλογο «για τα μάτια του κόσμου», στον οποίο θα αποτυπώνονται πλήρως οι κομματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης.

Σε αυτόν το διάλογο θα είμαστε εκεί, με πρόταγμα τις προτάσεις και τις αξίες μας. Οφείλουμε, μαζί με ολόκληρη τη φοιτητική κοινότητα, να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν την Παιδεία.

Δε χωράνε άλλα πειράματα, δε χωράνε κομματικές γραμμές, δε χωράνε ιδεοληψίες, δε χωράνε παρωπίδες.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

9 Δεκέμβρη: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς

Η 9^η Δεκεμβρίου έχει θεσπιστεί από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της διαφθοράς. Ως πολιτική οργάνωση, δε γίνεται να μην τονίσουμε τη σημασία αυτής της ημέρας, καθώς αποτελεί ιδιαίτερα αρνητικό φαινόμενο παγκοσμίως. Είναι γεγονός ότι πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια πληρώνονται ετησίως ως δωροδοκίες, οι οποίες εξυπηρετούν ατομικά συμφέροντα εντείνοντας όλο και περισσότερο το εν λόγω φαινόμενο σε κάθε επίπεδο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Παράλληλα, η ανάληψη δημοσίων έργων από ιδιώτες καθώς επίσης και ένα εύλογο ποσοστό διορισμών σε κρατικές θέσεις είναι ορισμένα καίρια παραδείγματα που ενέχουν σε μεγάλο βαθμό στοιχεία αδιαφάνειας, που τελικά ενισχύει συνολικά τη διαφθορά, καλλιεργώντας τη ταυτόχρονα στο σύνολο της κοινωνίας.

Πιο συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, η διαφθορά έχει αποτελέσει, αλλά και συνεχίζει να αποτελεί ακόμη και σήμερα, έναν εξαιρετικά αρνητικό παράγοντα που έχει καθορίσει τόσο τις οικονομικές, όσο και τις πολιτικές εξελίξεις. Το φαινόμενο αυτό ταλανίζει τη χώρα μας διαχρονικά, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στις υπηρεσίες του δημοσίου τομέα, αλλά και στις συναλλαγές του με τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες. Αναλυτικότερα, λόγω των πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, εγκαθιδρύθηκε ένα πελατειακό κράτος, το οποίο και αποσκοπούσε στην αμοιβαία εξυπηρέτηση των ατομικών συμφερόντων πολιτών, πολιτικών αλλά και ιδιωτικών επιχειρήσεων, που είχε ως συνέπεια την υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα, τη δημιουργία κομματικών στρατών και, φυσικά, τεράστιες υπεξαιρέσεις χρημάτων. Πολλά είναι τα παραδείγματα οικονομικής αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας, με καθοριστικό τον παράγοντα των προσωπικών συνδιαλλαγών μεταξύ πολιτικών προσώπων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, στοχεύοντας στην αμοιβαία εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Οι συνέπειες αυτές αποτυπώνονται στην καθημερινότητά μας και γίνονται αντιληπτές σε κάθε μας επαφή με τον κρατικό μηχανισμό, ιδιαίτερα από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης κι έπειτα, όπου η γύμνια του ελληνικού κράτους, με την υπερβολική γραφειοκρατία και την έλλειψη μηχανισμών αξιολόγησης στην κατεύθυνση της αποδοτικής λειτουργίας, έγινε ορατή στις δομές του μόλις η μεγάλη εισροή και διακίνηση χρημάτων στη χώρα έπαψε.

Ένα μεγάλο μέρος των ευθυνών αναλογεί, φυσικά, στις εκάστοτε πολιτικές δυνάμεις που δημιουργούν και συντηρούν φαινόμενα αδιαφάνειας και διαφθοράς, κινούμενες ψηφοθηρικά και αποσκοπώντας σε ένα ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα με αντάλλαγμα αναξιοκρατικούς διορισμούς σε φορείς του Δημοσίου, προσωπικές «εξυπηρετήσεις» ή ακόμα και χρηματικά ανταλλάγματα. Τα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να φανούν αντάξια της πολιτικής ευθύνης που φέρουν και σεβόμενα το πολιτικό ήθος, να λειτουργούν με γνώμονα την ανιδιοτελή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποχή τους από φαινόμενα διαφθοράς. Πέραν, όμως, της πελατειακής σχέσης που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στη πολιτική ηγεσία και τους πολίτες, η διαφθορά εντοπίζεται και στον ιδιωτικό τομέα, όπου ο ιδιώτης ή η επιχείρηση, προκειμένου να αποφύγει τις νομικά θεσπισμένες διαδικασίες του κράτους, καταφεύγει στο χρηματισμό των κρατικών υπαλλήλων. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, από τη μία, κάθε δημόσιος υπάλληλος να σέβεται τους νόμους και να εφαρμόζει στη πράξη το θεσμικό πλαίσιο της αξιοκρατίας και της διαφάνειας, και από την άλλη οι επιχειρήσεις να μην προβαίνουν σε ενέργειες άκρατης και στυγνής εκμετάλλευσης, στο βωμό του κέρδους, όπως είναι η ανασφάλιστη και η παιδική εργασία, αλλά να προστατεύουν τα εργατικά δικαιώματα και ταυτόχρονα να καταγγέλλουν αυτά τα παραδείγματα διαφθοράς.

Από την πλευρά μας, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, θεωρούμε απαράμιλλης σημασίας να διέπεται η οργάνωση και η λειτουργία του κράτους αλλά και το σύνολο του ιδιωτικού τομέα από ένα θεσμικό πλαίσιο διαφάνειας και αξιοκρατίας, με μοναδικό σκοπό την εξάλειψη φαινομένων δημιουργίας κομματικών στρατών, οικονομικών συναλλαγών στη σκιά του κρατικού μηχανισμού από επιχειρήσεις σε πολιτικά πρόσωπο και οι μεγάλες υπεξαιρέσεις χρημάτων του δημοσίου. Είναι γεγονός πως ορισμένες κινήσεις προγενέστερων κυβερνήσεων αποσκοπούσαν στην καταπολεμήσουν ως ένα βαθμό τέτοιων φαινομένων, βρίσκοντας ωστόσο σθεναρή αντίσταση από το σύνολο του κρατικού μηχανισμού αλλά και της κοινωνίας, καθώς πρόκειται για ένα φαινόμενο, με βαθιές ρίζες στις απαρχές του ελληνικού κράτους αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, που διαιωνίστηκε, έως ότου έφτασε στην παρούσα διογκωμένη μορφή. Μία από τις πρώτες κινήσεις υπήρξε η ίδρυση του ΑΣΕΠ το 1994, μία ανεξάρτητη αρχή που ως ένα βαθμό διασφαλίζει την ορθότητα των προσλήψεων τακτικού και εποχικού προσωπικού στο σύνολο του δημόσιου τομέα, το οποίο αξιολογείται μέσα από αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια. Ο ΑΣΕΠ ωστόσο όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε εξ ολοκλήρου και μόνιμα με τη λογική πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία του, αλλά ακόμη, σταδιακά, μικροπολιτικές σκοπιμότητες οδήγησαν στην εν μέρει μετατροπή του σε δυσλειτουργικό όργανο. Πρέπει ακόμη να τονιστούν ανάλογες προσπάθειες όπως η «Δι@ύγεια», με την οποία ουσιαστικά δίνεται πρόσβαση σε ολόκληρη την κοινωνία για οποιαδήποτε κρατική συνδιαλλαγή και οικονομική δραστηριότητα. Ωστόσο, δεν αρκεί να παραμένουν απλά ως πρωτοπόρες ιδέες ξεχασμένες σε κάποιο ράφι χωρίς να χρησιμοποιούνται αλλά αντιθέτως να εφαρμόζονται και να αναβαθμίζονται διαρκώς.

Με οδηγό τέτοιες προσπάθειες, είναι καιρός πλέον να υπάρξει ένα οργανωμένο σχέδιο από μέρους της κυβέρνησης, με ισχυρή πολιτική βούληση, στοχεύοντας στην εξάλειψη της διαφθοράς, τόσο στη δημόσια διοίκηση όσο και στον ιδιωτικό τομέα, με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που θα εστιάζουν στην εξυγίανση των δομών και των λειτουργιών του δημοσίου και στην επικράτηση της διαφάνειας στις διαδικασίες.

Δυστυχώς, όμως, η πολιτική βούληση από μέρους της οποιασδήποτε κυβέρνησης δεν αρκεί προκειμένου να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιου εύρους φαινόμενο. Στη δημοκρατία, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι και η διαφάνεια, ο πολίτης οφείλει να θέτει το κοινωνικό συμφέρον πάνω από το ατομικό, αξιοποιώντας το δικαίωμα της ψήφου κατάλληλα και να μην ευτελίζει την έννοιά της στο επίπεδο της πραγμάτωσης των ατομικών επιδιώξεων και φιλοδοξιών. Οι πολίτες οφείλουν να υιοθετούν μία ώριμη πολιτική στάση και να μην εκλέγουν πολιτικά πρόσωπα στη βάση της ρουσφετολογίας, αλλά με κριτήριο τον ιδεολογικό προσανατολισμό και του πολιτικού σχεδίου που επιθυμούν να εφαρμόσουν τα πολιτικά πρόσωπα και οι πολιτικοί σχηματισμοί. Για τη σταδιακή εξάλειψη της διαφθοράς η καταγγελία δεν θα πρέπει να περιορίζεται σε επίσημες αναφορές προς φορείς του δημοσίου, αλλά να γίνεται κτήμα της κοινωνικής συνείδησης. Ως αποτέλεσμα, οι έννοιες της αξιοκρατίας και της διαφάνειας θα καλλιεργηθούν στην αντίληψη των πολιτών, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για την αλλαγή της νοοτροπίας.

Είναι ανάγκη όλοι μας να υιοθετήσουμε και να εμφυσήσουμε στο δικό μας κοινωνικό περιβάλλον μία νοοτροπία απέναντι σε φαινόμενα διαφθοράς και αδιαφάνειας!

«Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»

Μαχάτμα Γκάντι

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Ένα ευρωπαϊκό καράβι για τους πρόσφυγες

Σε μία περίοδο που βρίσκει την Ευρώπη να δοκιμάζεται από τον έντονο ευρωσκεπτικισμό, ως απόρροια της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει κυρίως τις χώρες του νότου, το πλέον σημαντικό προσφυγικό ζήτημα δείχνει να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με την ευρωπαϊκή οικογένεια να καλείται να επιδείξει ενότητα στην αντιμετωπίση αυτής της τεράστιας προσφυγικής κρίσης.

Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι κάτι που απασχολεί για πρώτη φορά συνολικά την Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα τη χώρα μας. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 παρατηρήθηκε μαζική εισροή μεταναστών κυρίως από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και της πρώην Γιουγκοσλαβικής Ένωσης, λόγω της εμπόλεμης τότε κατάστασης, οι οποίοι κατάφεραν με την πάροδο του χρόνου να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. Στις αρχές της επόμενη δεκαετίας κατέφτασε το δεύτερο μεγάλο κύμα μεταναστών, αυτή τη φορά από τη Μέση Ανατολή, απόρροια των συνθήκων που επικρατούσαν λόγω των πολέμων και του ασταθούς πολιτικού σκηνικού. Το δεύτερο αυτό κύμα μετανάστευσης εντάθηκε από το 2010 και έπειτα με την Αραβική Άνοιξη, ένα κύμα, δηλαδή, διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ενώ κορυφώθηκε το τελευταίο εξάμηνο, με την τεράστια έλευση προσφύγων, λόγω της εμφύλιας σύρραξης στη Συρία. Αδυνατώντας να παραμείνουν επί συριακού εδάφους και με τη ζωή τους να απειλείται καθημερινά, μεγάλες μάζες πληθυσμού αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους προκειμένου να επιβιώσουν. Στρέφονται, λοιπόν, στις ευρωπαϊκές χώρες, και ειδικότερα σε αυτές της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες μπορούν να τους παρέχουν ασφάλεια και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Τα μεγάλα, αυτά ρεύματα, εξαιτίας των περιορισμών που τίθενται στις χώρες εισόδου στην Ευρώπη από τη συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ, δημιουργούν προβλήματα διαχείρισης στις χώρες αυτές.

Η χώρα μας, ως η κυριότερη χώρα υποδοχής, μαστίζεται από τα σοβαρότερα των προβλημάτων διαχείρισης, ύπο το πρίσμα, μάλιστα, της έλλειψης υποδομών και σχεδιασμού. Ήδη από το 2012, είχε γίνει μια ισχνή προσπάθεια από τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Α. Σαμαρά για περιορισμό της εισροής προσφύγων και μεταναστών καθώς έκλεισε τα σύνορα με τη δημιουργία ενός ξενοφοβικού φράχτη, το οποίο όμως, σε καμία περίπτωση, δεν αποτέλεσε ουσιαστική λύση στο πρόβλημα. Έκτοτε, καμία κυβέρνηση δεν επέδειξε τη στοιχειώδη βούληση για τη διαχείριση του μείζονος αυτού ζητήματος. Επιπροσθέτως, η ανεπάρκεια και η πλήρης αδράνεια που χαρακτήρισε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως προς την αντιμετώπιση αυτού του θέματος φάνηκε πολύ έντονα το περασμένο καλοκαίρι, καθώς δεν ύπηρχε σοβαρός σχέδιασμός για την υποδοχή και την περίθαλψη των προσφύγων με αποτέλεσμα πολλά από τα νησιά που δέχθηκαν μεγάλα κύματα, κύριως από τη Συρία, να πλήττονται εξαιτίας της έλλειψης υποδομών. Ευτυχώς, υπήρξε, αν και καθυστερημένα, μία προσπάθεια άμβλυνσης του προβλήματος μέσω ενεργειών της υπηρεσιακής κυβέρνησης καθώς ενεργοποίησε κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούσαν την υποδοχη και την περίθαλψη προσφύγων και μεταναστών.

Αντιλαμβανόμενοι πως το προσφυγικό ζήτημα δε μπορεί να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα από κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρίνουμε πιο αναγκαία από ποτέ την άμεση συνεννόηση των ευρωπαϊκών κρατών κεντρικά. Μόνο με συντονισμένες κινήσεις και συνεργασία των κρατών μελών της Ευρώπαϊκής Ένωσης μπορεί να αντιμετωπισθεί η προσφυγική κρίση αποτελεσματικά. Οι αναγκαίες κατευθύνσεις που θέτουμε ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ θα πρέπει να στοχεύουν σε μια ισοβαρή κατανομή προσφύγων και μεταναστών, στους οποίους έχει ήδη παρασχεθεί πολιτικό άσυλο, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται αποκλειστικά οι χώρες που βρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης, με τις κατάλληλες ποσοστώσεις. Παράλληλα, θεωρούμε δεδομένη τη χρηματοδότηση τόσο των χωρών υποδοχής, όσο και των χωρών που αποτελούν ενδιάμεσους σταθμούς των προσφύγων, με τη συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Επιπλέον, κρίνουμε επιτακτική την ανάγκη να αναθεωρηθούν τα άρθρα του ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ που αφορούν το μεταναστευτικό καθώς χώρες όπως η Ελλάδα,η Ιταλία, η Ουγγαρία κ.α. πλήττονται σημαντικά και σε άνισο βαθμό με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκης Ένωσης.

Τέλος, η Ελλάδα θα πρέπει να ανταποκριθεί στο ρόλο της αξιοποιώντας στο έπακρο τα κονδύλια που της διατίθενται, με τη διαμόρφωση κατάλληλων κέντρων υποδοχής και περίθαλψης προσφύγων και μεταναστών, προωθώντας τους καταλλήλως στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Εφόσον, λοιπόν, η κάθε χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανταποκριθεί στις ανθρωπιστικές τους υποχρεώσεις μπορεί να επιτευχθεί, στα πλαίσια των ανρθωπίνων δικαιωμάτων, η αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.

ΠΑΣΠ ΕΜΠ

Π.Α.Σ.Π. ΙΔΕΑ... ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΙ ΩΡΑΙΑ!

Ο χώρος της προοδευτικής κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αποτέλεσε βασικό πυλώνα εκπροσώπησης μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, συμβάλλοντας καθοριστικά στον εκδημοκρατισμό των θεσμών και των δομών του ελληνικού κράτους, εμπλουτίζοντας το με ισχυρά χαρακτηριστικά κοινωνικής ευαισθησίας, εδραιώνοντας τα θεμέλια για την ουσιαστική εφαρμογή της έννοιας του κράτους πρόνοιας. Αναμφισβήτητα, καθοριστικό παράγοντα στις προαναφερθείσες κατευθύνσεις διετέλεσε ο ρόλος της ελληνικής νεολαίας, η οποία στα πλαίσια δυναμικών συλλογικών διαδικασιών, αξιοποιώντας τα μηνύματα της Ιδρυτικής διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, όπως εκείνα απέρρεαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τη λαϊκή απαίτηση για απαγκίστρωση από τη συντηρητική διακυβέρνηση της δεξιάς, δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της ελληνικής σπουδάζουσας, με βασικό εκφραστή των εν λόγω πολιτικών προταγμάτων την Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη.

Η Π.Α.Σ.Π., προσηλωμένη στις ιδεολογικές αρχές της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, πρωταγωνίστησε στην αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό του δημοσίου συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με ιδιαιτέρως πρωτοποριακές για την εκάστοτε εποχή πολιτικές θέσεις, ενώ παράλληλα, αποτέλεσε το βασικό φορέα πολιτικοποίησης της ελληνικής νεολαίας στην κατεύθυνση των προοδευτικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που ανέλαβε να διεκπεραιώσει, αποτελεσματικά, η δημοκρατική κεντροαριστερή παράταξη, συνεισφέροντας, ουσιαστικά, στην αποκατάσταση της κοινωνικής ευημερίας και του αισθήματος δικαίου εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμα, σε περιόδους πολιτικής αμφισβήτησης του πολιτικού της φορέα, παρέμεινε πιστή στο πολιτικό υπόβαθρο της καταστατικής της διακήρυξης, διατηρώντας ανέπαφη την εμπιστοσύνη της σπουδάζουσας στο πρόσωπό της, επιτελώντας αναπόσπαστα το δύσκολο έργο της εξωτερίκευσης των προοδευτικών ιδεών του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τύγχανε αποδοκιμασιών σχετικά με το κυβερνητικό ή αντιπολιτευτικό του έργο.

Αποκορύφωμα της πολιτικής προσήλωσης της Π.Α.Σ.Π. στις Ιδρυτικές ιδεολογικές της αρχές αποτέλεσε η προσπάθεια των μελών της σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ από τα μέσα της δεκαετίας του 90’ να αυτονομηθούν από τον οργανωτικό εναγκαλισμό της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, καθώς η πολιτική της αυτονομία και η πρωτοπορία της ήταν αδιαμφισβήτητες από την ίδρυση της. Σταθμοί της οργανωτικής αυτονόμησης της Π.Α.Σ.Π. και της διασφάλισης της πολιτικής της ανεξαρτησίας απετέλεσαν δύο ημερομηνίες: ο Δεκέμβρης του 2004 όπου τέθηκε επίσημα το ζήτημα της αυτονόμησης της Π.Α.Σ.Π. καθώς και ο Μάης του 2008 όπου και διεξήχθη η συντακτική της Συνδιάσκεψη. Παρά τα μείζονα υπεισερχόμενα πολιτικά συμφέροντα και τους εκβιασμούς που δέχθηκαν, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της οργάνωσης, δηλώνοντας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τη διάθεση της Π.Α.Σ.Π. για οργανωτική απεξάρτηση από νοσηρές λογικές που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια την κεντροαριστερά στην πολιτική της καταβαράθρωση, προχώρησαν στη σύνταξη καταστατικού και στην εκλογή αυτόνομων οργάνων για ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Ο αγώνας μας για αυτονόμηση από πολιτικούς πατερναλισμούς ήταν ιδιαίτερα επίπονος, αλλά με σαφή στόχο τη χάραξη συγκεκριμένων προοδευτικών πολιτικών κατευθύνσεων, μακριά από κομματικά συμφέροντα και μηχανισμούς, με μοναδικό γνώμονα την βαθιά προσήλωση μας στις αρχές και τις αξίες της Π.Α.Σ.Π.

Προειδοποιούμε κατηγορηματικά τους επίδοξους εισβολείς των ιδεολογικών μας οραμάτων ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αναφοράς στις καταστατικές αρχές ανεξαρτησίας της οργάνωσης θα τεθούν αντιμέτωπες με το συσσωρευμένο μένος μας απέναντι σε εκείνους που έχουν καταδικάσει το χώρο της κεντροαριστεράς σε κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση.

Πάτρωνες και όψιμους καθοδηγητές δεν χρειαζόμαστε από καμιά νεολαία και κανένα κόμμα.

Η Π.Α.Σ.Π. ανήκει στους ΠΑΣΠίτες, σε ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ!

ΠΑΣΠ Ε.Μ.Π.